
O vindeiro xoves 1de decembro, e dentro do ciclo POEMATIZA, Xornadas de estudo e debate sobre a relación entre a poesía e o poema e os retos abertos perante a teoría literaria polas prácticas textuais contemporáneas, contaremos coa presenza da poeta ESTÍBALIZ ESPINOSA.
O debate será a partir dos seguintes textos:
/proceso
a carne humana/ 
 Mima
a túa intimidade, humano. Que vimos. 
 Turbas dispostas a examinar a túa crudité en
carne -viva 
 demasiado viva- a declamar “cerebro!” todos a
un tempo 
 humano 
 cun candil ata esas túas 
 catacumbas do teu cranio 
 a
reiniciarte mil e unha veces -pero qué 
 ti
logo qué crías- 
 coas súas noites todas dos seus días 
 que vimos moi, moi dispostos. 
 /Calade un pouco. Estades máis bos 
 caladiños/ 
 Pero que crías que era isto. Mira onde
queiras: 
 un
exército armado de poetas 
 un
universo clonado nun multiverso 
 do
que, francamente, querida, non quero lembrarme. 
 Redeiras nos peiraos da túa memoria
descárganse agora 
 a
túa infancia. 
 Downloading, a túa infancia. 
 Ricas. Saborosas as infancias. Ñam. Qué
adictos que somos. 
 Oh, perdoade a carne que nos col 
 ga
 en
cabal 
 ga
 da
en versos vellísimos. Podres de nós! 
 Non podemos evitalo: prestádesnos tanto: 
 así, de perfil e arrepío e canto 
 así, entre radioactivos e pitagóricos 
 así, sexys, si, melancólicos, tamén 
 /tan lendo tan lenda tan lidos 
 coa vosa cara de póker sobre unha chea de
ósos/ 
 Humanos, ai, humanos. 
 Xa
estamos aquí para. Xa viñemos. 
 Sorbetes de miolos que estremecen de tolemia.
Ai, silicios! 
 Estades fodida 
 mente 
 bos. 
|
campo de xogos forzas |
Dicimos unha cousa e queremos dicir
outra. 
Para sobrevivirmos nesta era 
con pinta interglacial 
sobre este planeta, entre a xentalla esta
convén ter claro que 
dicimos unha cousa e queremos dicir
outra. 
Eu
mesmo mentindo devo argumentar.
A pídelle a B a tradución dun libro 
págalle por iso 
xa que o sexo entre eles é imposible. 
B á súa vez encarga a C que o corrixa 
por razóns siamesas. 
A cousa segue ata o Z 
nun moi alfabético armazón. 
Onde hai diñeiro hai sexo 
onde hai sexo hai intercambio 
que abstraemos en diñeiro. 
Os cartos significan outra cousa. 
Sempre significan outra cousa. 
O amor significa outra cousa. Sempre. 
Amamos unha cousa e queremos amar outra. 
Dicimos todo aquén e no fondo é todo
alén. 
Mesmo alguén, aquí ben dentro, 
entre estas liñas
pode ter alimentado
inxenuas turbias intencións 
que non son sexo 
e tampouco cartos
-mesmo alguén, aquí ben.
Mesmo
alguén-.
These are my twisted words
Dicimos
unha cousa e queremos dicir outra 
e esa interpretación sen tregua 
ese malabarismo sobre abismo 
de malentendido en sobreentendido
tacón punta tacón
e volta a nos perder 
fainos felices con desesperación 
com
pulsivamente humanos. 
[Tamén a nosa vida era unha cousa 
unha cousa tan mutable 
que pillala nun sentido 
sería nos beber a luz a coiteladas
cuantos]
Estíbaliz...Espinosa,
2011
É tão curioso
ter substituído as tintas por essa coisa estranha que é a palavra.
Palavras —
movo-me com cuidado entre elas que podem se tornar ameaçadoras; posso
ter a
liberdade de escrever o seguinte: "peregrinos, mercadores e pastores
guiavam suas
caravanas
rumo ao Tibet e os caminhos eram difíceis e primitivos". Com esta frase
fiz
uma cena
nascer, como num flash fotográfico.
O que diz
este jazz que é improviso? diz braços enovelados em pernas e as
chamas
subindo e eu passiva como uma carne que é devorada pelo adunco agudo de
uma águia que
interrompe seu vôo cego. Expresso a mim e a ti os meus desejos mais
ocultos e
consigo com as palavras uma orgíaca beleza confusa. Estremeço de prazer por
entre a
novidade de usar palavras que formam intenso matagal. Luto por conquistar mais
profundamente
a minha liberdade de sensações e pensamentos, sem nenhum sentido
utilitário:
sou sozinha, eu e minha liberdade. É tamanha a liberdade que pode
escandalizar
um primitivo mas sei que não te escandalizas com a plenitude que consigo e
que é sem
fronteiras perceptíveis. Esta minha capacidade de viver o que é redondo e
amplo —
cerco-me por plantas carnívoras e animais legendários, tudo banhado pela tosca
e esquerda
luz de um sexo mítico. Vou adiante de modo intuitivo e sem procurar uma
idéia: sou
orgânica. E não me indago sobre os meus motivos. Mergulho na quase dor de
uma intensa
alegria — e para me enfeitar nascem entre os meus cabelos folhas e
ramagens.
Não sei sobre
o que estou escrevendo: sou obscura para mim mesma. Só tive
inicialmente
uma visão lunar e lúcida, e então prendi para mim o instante antes que ele
morresse e
que perpetuamente morre. Não é um recado de idéias que te transmito e sim
uma
instintiva volúpia daquilo que está escondido na natureza e que adivinho. E esta
é
uma festa de
palavras. Escrevo em signos que são mais um gesto que voz. Tudo isso é o
que me
habituei a pintar mexendo na natureza íntima das coisas. Mas agora chegou a
hora de parar
a pintura para me refazer, refaço-me nestas linhas. Tenho uma voz. Assim
como me lanço
no traço de meu desenho, este é um exercício de vida sem planejamento.
O mundo não
tem ordem visível e eu só tenho a ordem da respiração. Deixo-me
acontecer.
Clarice Lispector,
1973, fragmento de Água Viva

